بیا تا ا وری یرد، بوم ورت

آب و هوایی داره ای وری یرد که نپرس

کوچه باغاش نمنی، چه شور وحالی داشت

مین پیچ وا پیچ ای باغا نژواهای قشنگی داشت

ای درختا سر زین ده مین هم

برگ ترشک وا گلا قاتی هم

جوی اویی، که آ باغا در میاما

و صداش چه آرامشی داشت

او اقاقی که سر کوچمو بی

او درخت گلاوی که بهار خویش عروسی بی

گلای محمدی که ا پرچن مزا در

مین جاده تا برسی اشیرنو

راس راسی عالمی داشت

کوه زاکرس وا همه عظمتش

ده جلوت هیبتی داشت

اویه یخی که ازش مجوشش و در میاما
خوردنی داشت

حالا وقتی که مه ری رد بای ا مینش

کوچه باغا که همه آهن وسیمان شی ینو

آیماشم دیه نیس ناشناسن وری تو غصه ای داشت

پری ت

ساقیا بر در میکده مست و خراب آمده ام دیده بگشا, که پریشان تر از عهد شباب آمده ام نکنم خو به این دوری, سر نکنم, هجران را شمع خاموشم و در شب تار, آمده ام مستم از جام لب تو, دو سه جامی دگرم به گدایی نگاهت, چه غزل خوان و خراب آمده ام تا ننوشم, من از باده عشق تو و لبریز نشوم نروم زین در میخانه, که با ناله و آه آمده ام گیسو بگشا, کز آن طره نسیمی بوزد, بر من و ما که نه هوشیار و نه مستم, چو مجنون, بر یار آمده ام پری تیزهوش ۹۵ ۳ ۲۸